Pierwsze zmagania z kite'em

Dzisiaj z samego rana moja pierwsza lekcja kite’a. Okazało się, ze w Isla KIte mają instruktora z Polski. Przy moim fatalnym angielksim i jeszcze gorszej wiedzy z dziedziny wiatru, wybierał sobie Roberta na przewodnika w tej przygodzie. Tak na wszelki wypadek, co by nie tracić czasu na analizowanie, czy dobrze zrozumiała i rozróżniłam prawo od lewo. I dobrze trafiła, bo nie dość, ze po polsku i tak lekko nie było, to typ okazął się fantastycznym nauczycielem i sama byłam zaskoczona, że tak dobrze mi idzie. Jutro kolejna lekcja. Kolejna rundka eksploracyjna. Dzisiaj mamy w planach obiad w koreańskiej restauracji SHABU SHABU, ale coś nam się pokręciło i przez przypadek trafiamy do OY, PANGA! (PANGA to na szczęście nie PANGA, ale SZCZĘKA po filipińsku; co znaczy OY, nie wiem. Prawdopodobnie OJ). Shabu Shabu, jak się później okazało, było na pięterku. I to był fantastyczny przypadek, bo zjedliśmy, jak do tej pory, najlepszy posiłek na Filipinach. Ja zamówiłam Tuna Bowl (kawałki świeżego tuńczyka, marynowanego w limonce i świeżych ziołach, podawanego z sałatą), natomiast Maciek kolejną wariacje na temat Lechona, ze swieżymy warzywami i fantastyczna pastą chili. Wszystko z piwem i przystawkami wyniosło ok. 1000 PHP, czyli średnia półka jak na Boracay. Dla nas to totalna korzyść. Z drugiej strony, żeby było jasne, nasz wyjazd nie jest jakiś super budżetowy i nie tracimy pół dnia na szukanie miejsc w stylu dużo i tanio, czy też nie targujemy się z kierowcą o 5 PLN, bo wypada. Tym bardziej na Boracay. W kwestii jedzenia dość szybko zorientowaliśmy, że Tajlandia to nie jest i jedzenie z gara od pani w przydrożnej budzie nie dostarczy ci wyjątkowych doznań- chyba ze liczysz na rozwolnienie. Przycinamy tutaj natomiast na imprezach, więc zaopatrujemy się w małą flaszeczkę ciemnego rumu (78 PHP za 0,4) i udajemy do pokoju.

Zdjęcia (4)

Komentarze (0)